Με την εσωτερική σύγκρουση στις ΗΠΑ να έχει πάρει εμφυλιοπολεμικής αποχρώσεις, είναι αμφίβολο αν μπορεί να υπάρξει σήμερα συναίνεση σε εμπλοκή μείζονος κλίμακας και αγνώστου διάρκειας σε υπερπόντια θέατρα συγκρούσεων.
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
Εδώ και δύο και πλέον μήνες η Δύση είναι στόχος ενός διπλωματικού Blitzkrieg από το Κρεμλίνο.
Στην αρχή της κρίσης τον περασμένο Δεκέμβριο ο Πούτιν ζήτησε γραπτά την αναδίπλωση των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα όρια του 1997, την Ντε Φάκτο ακύρωση δηλαδή της διεύρυνσης προς Ανατολάς, αλλά και την γραπτή δέσμευση ότι η Ουκρανία δεν θα γίνει ποτέ μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Υπό το φως της χθεσινής έναρξης της ολομέτωπης εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί ο Πούτιν επέλεξε αυτή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή για να λύσει το Ουκρανικό είτε με την διπλωματία είτε με την χρήση στρατιωτικής ισχύος.
Ας επισημάνουμε κάποια δεδομένα που ίσως βοηθούν να αναζητήσουμε απάντηση στο παραπάνω ερώτημα:
– Πρώτο δεδομένο η εσωτερική κρίση στις ΗΠΑ με τον Τραμπ και τον Τραμπισμό με το όπλο παρά πόδα έτοιμους να πάρουν την Ρεβάνς το 2024 με ενδιάμεσο σταθμό την νίκη στις Ενδιάμεσες Εκλογές του 2022 με τον Λευκό Οίκο να χάνει τον έλεγχο του Κογκρέσου.
Με την εσωτερική σύγκρουση στις ΗΠΑ να έχει πάρει εμφυλιοπολεμικής αποχρώσεις είναι αμφίβολο αν μπορεί να υπάρξει σήμερα συναίνεση σε εμπλοκή μείζονος κλίμακας και αγνώστου διάρκειας σε υπερπόντια θέατρα συγκρούσεων.
– Δεύτερο δεδομένο η σπουδή του Μπάιντεν να εστιάσει την προσοχή του στην ανάσχεση της προβολής ισχύος της Κίνας στην περιοχή Ινδικού-Ειρηνικού μια προτεραιότητα που εκτοξεύει το κόστος της παράλληλης εμπλοκής σε δύο μέτωπα.
– Τρίτο δεδομένο η προσπάθεια για απεμπλοκή των ΗΠΑ από την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την Νοτιοδυτική Ασία με δραματική κορύφωση την άτακτη φυγή από το Αφγανιστάν και την παράδοση της χώρας στους Ταλιμπάν.
– Τέταρτο δεδομένο οι ρωγμές και ρηγματώσεις στην διατλαντική σχεση με την Γερμανία κατά κύριο λόγο να καλείται να πληρώσει το κόστος της πολιτικής πιέσεων του Μπάιντεν στην Ρωσία και την Κίνα.
– Πέμπτο δεδομένο η πολυδιάσπαση της Ε.Ε απέναντι στην Ρωσία αλλά και η αδυναμία Γαλλίας –Γερμανίας να συγκλίνουν ως προς την μελλοντική εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
– Έκτο δεδομένο την αδυναμία και απροθυμία πολλών ευρωπαϊκών χωρών να βρουν εναλλακτική υποκατάσταση της εξάρτησης τους από το Φυσικό Αέριο της Ρωσίας.
– Έβδομο δεδομένο η υφέρπουσα οργή των ευρωπαϊκών κοινωνιών από μια διετή πολιτική απαγορεύσεων και περιορισμών για την αντιμετώπιση της Πανδημίας.
– Όγδοο δεδομένο η προοπτική αποσταθεροποίησης της Γαλλίας και της Ιταλίας από τον ακροδεξιό λαϊκισμό των Λεπέν Ζεμούρ στην πρώτη και της Μελόνι στην δεύτερη.
Αθροιστικά όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να δώσουν την εικόνα της χειρότερης στιγμής της Δύσης μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου στην διετία 1989-91.
Η Ρωσία ηττήθηκε στον Κριμαϊκό Πόλεμο του 1853-56 όπου αντίπαλοί της ήταν η Βρετανία, η Γαλλία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία με αποτέλεσμα να περιθωριοποιηθεί στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Όταν το 1870-51 η Γαλλία ηττήθηκε από την Πρωσία και λίγο μετά συγκροτήθηκε η Ενιαία Γερμανία, με την Βρετανία να έχει γυρίσει την πλάτη στην Ευρώπη και να εστιάζει στην Υπερπόντια Αυτοκρατορία της, η Ρωσία επιτέθηκε στην οθωμανική Αυτοκρατορία το 1877 και επέστρεψε πανηγυρικά στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος-διεθνολόγος)
