Βλέποντας μια φωτογραφία του χωριού μου, προσφάτως τραβηγμένη, με μοναδικό κυκλοφορούντα στην πιάτσα του, (κεντρικό δρόμο και πλατεία), ένα σκύλο, ένοιωσα παράξενα. Ένοιωσα σαν εκείνα τα ανθρωπάκια τα κουρντιστά, που άμα τους τραβούσες το κλειδί του κουρντίσματος σταματούσαν να κινούνται. Σταματούσαν να παρέχουν τη ψυχαγωγία και τον γέλωτα στα παιδιά που με άπληστα μάτια μάταια περίμεναν για μια ακόμη παράσταση.Ένοιωσα πως κάτι έχασα και μου λείπει πολύ. η ζωντάνια, η συντροφικότητα, το καφενείο με τη ξερή και το τάβλι, η παρέα στο παραδοσιακό τσιπουράδικο, οι κουβέντες και τα αστεία πειράγματα.Κάποτε τα χωριά ήταν ο συνδετικός κρίκος που ένωνε τους απανταχού συγχωριανούς τα Σαββατοκύριακα, τις γιορτές και προ πάντων το Καλοκαίρι, εκεί.Τότε κοσμάκης αν και φτωχός, αν και φορτωμένος με μύρια τόσα προβλήματα, κυκλοφορούσε.Πολλά τα βάσανα που σήκωνε στην πλάτη του, πάμπολλες οι καμτσικές που δέχονταν αλύπητα από την κακιά του μοίρα. Μα… όλος περιέργως γεννοβολούσαν οι γυναίκες, αυξάνονταν ο πληθυσμός παρ’ ότι οι αρρώστιες θέριζαν. Υπήρχε μια ζωντάνια, μια δυναμική προς τα μπρος, γαντζωμένη σε μια παράλογη για τα δεδομένα αλλά λογική για την ύπαρξή του, ελπίδα. Μια ελπίδα ότι όλα θα αλλάξουν, θα βελτιωθούν, θα καλυτερέψουν. Σα μελίσσι πολύβουο, περπατώντας στα ντυμένα με καλντερίμια σοκάκια του χωριού, γέμιζαν, με τις φωνές τους, τα μουχαμπέτια (συζητήσεις), πάντα με την παραδοσιακή ντοπιολαλιά, θαρρείς τον αγέρα με μια μυσταγωγία και ομορφιά που ακόμα νομίζω ότι τη γεύομαι στα χείλη. Γέμιζαν το χώρο, την ψυχή, ακόμα και το άδειο στομάχι από ζωή. Πόσες αντιθέσεις διέτρεχαν αυτούς τους ανθρώπους! Στενοχώριες μα και χαρές. Κλάματα αλλά και γέλια. Δάκρυα μα και τραγούδια. Απελπισία αλλά και ελπίδα. Θάνατος μα και ζωή.Σήμερα με την υπογεννητικότητα, την ανεργία, την αστυφιλία, τη μετανάστευση και προσφάτως με τον κορονοϊό, τα χωριά μας άδειασαν.Σήμερα, ένας σκύλος μοναχός, βαριεστημένος, χωρίς αφεντικό κι αγάπη, περιφέρεται απελπισμένος, χωρίς ελπίδα… ΠΗΓΗ Το χρονογράφημα του συνεργάτη Παναγιώτη Δ. Κασάπη#Πρωτη_ειδηση
Π.Ε Σερρών : Ερημιά …..
